Jak w jeden dzień przestać być nolifem?

Dzień offline

Brzmi jak najpodlejsza kara w życiu młodego człowieka w XXI wieku i faktycznie coś w tym jest. Współcześnie internet otwiera nam drzwi do innego świata, gdzie możemy być kim tylko chcemy. Zresztą wystarczy jedno obiektywne spojrzenie i zauważamy, że często w internecie kreujemy się na kogoś zupełnie innego, a przynajmniej lepszego. Udostępniamy znajomym swoje jak najbardziej korzystne zdjęcia. Niektórzy szukają w tym świecie również nowych przyjaciół, stawiając konkretne wymagania i dodając ogłoszenia, które nieraz przewijają się później przez facebookowe grupy np. "szukam internetowej przyjaciółki: ładna, zabawna, używająca dużo emoji i nie fochająca się o byle co" (nie wymyślam, takie ogłoszenia naprawdę się pojawiają). Ponadto podczas rozmowy z kimś mamy możliwość tego, aby kilkadziesiąt razy przeczytać i zmienić swoją odpowiedź zanim ostatecznie ją wyślemy (niestety, a może i 'stety' rzeczywistość nie oferuje nam tak dużo czasu na feedback). A ponadto do dzisiaj nie wiemy czy osoba, która ciągle wysyła nam ten wieloznaczny uśmiech ":)" faktycznie nas tak nienawidzi czy może po prostu żyje nadal w nieświadomości, że ten niepozorny uśmiech kryje obecnie za sobą o wiele więcej. Nie oszukujmy się, ale dla wielu to właśnie wirtualne życie i internetowa osobowość stanowią 'prawdziwie ludzką egzystencję', z której czerpie się przyjemność i którą się po prostu żyje.

Oddychamy nowymi plotkami - jedni używają do tego Pudelka, a innym wystarczy facebook. W końcu, kogo z nas nie interesuje czasem dlaczego po wczorajszych januszowych snapach, Grażyna niespodziewanie zmieniła status na "to skomplikowane". Różne sytuacje chodzą po ludziach, a dzięki facebook'owi chociaż wiemy, co jak, gdzie i kiedy.

Uczymy się z youtubem ewentualnie serialami online - w końcu po obejrzeniu wszystkich sezonów "Doktora House'a" jesteśmy przekonani, że medycyna nie skrywa już przed nami tajemnic. Youtube obecnie także uczy sporo np. o tym jak być 'tumblr girl' (żeby nie było - "to nie jest hejt").

Imprezujemy ze snapem - czasem jest zabawnie zobaczyć snapy znajomych z ostatniej gorączki sobotniej nocy tudzież poniedziałkowej/wtorkowej/środowej etc. Przeglądając te wszystkie filmiki i zdjęcia, śmiejemy się, a później piszemy do naszych znajomych, streszczając im w szczegółach świetny melanż u kogoś-tam, czasem zapominając przy tym o dopisku, że tak właściwie to i tak nas tam nie było - przynajmniej fizycznie.

Zasypiamy i budzimy się z instagramem - typowe #instadaily, bo w końcu trzeba wyrobić normę. Rano instagram, popołudniu instagram, wieczorem instagram.

6 p.m.

"Jeszcze tylko przejrzę nowości i wracam do nauki". 
.........................................

"Cholera, już północ".

Trzeba się w końcu zainspirować. Inspiracja = motywacja (uwierzcie, to nie zawsze tak działa). 

monday morning, #instagraming

"O mój Boże! Ale ona ma piękne ciało. Marzenie. Ciekawe jak wyglądała kiedyś. Sprawdźmy, czy dla mnie też jest jeszcze nadzieja".

I choć moje uzależnienie od instagrama przerasta ludzkie pojęcie, to jest mi z tym dobrze. Ot co. Mały autodiss #zawszespoko.

Ogólnie to chciałam opowiedzieć o moim dniu offline, ale ostatnio jakoś wyobraźnia bardzo sprawnie u mnie działa, więc dopiero teraz przejdę do meritum. Dzień offline, który sobie sprawiłam, miał zdecydowanie łatwy level (choć jak się okazuje i tak mnie trochę przerósł). Z komórki mogłam korzystać, bo jednak znajomi jak dzwonią to okej, mogę nie odebrać, ale nie śmiałabym się zrobić tego mojej mamie. Przynajmniej nie w tym życiu. 

• Rano jak zwykle w pośpiechu wyszłam z domu. Chciałam się upewnić, o której dokładnie jedzie mój autobus, ale klops, bo w końcu do tego potrzeba internetu, więc pozostało mi biec na przystanek w nadziei, że pamięć mnie nie zawodzi.

• Przeciskam się między ludźmi, znajduję dla siebie choć trochę przestrzeni w zatłoczonym autobusie i chcę jak zwykle odprężyć się jeszcze przed szkołą w towarzystwie ulubionej muzyki, ale tutaj kolejny klops, bo muzykę zazwyczaj odtwarzam z Open.fm lub Spotify, a do tego potrzebny był mi internet, więc ostatecznie z bólem serca z tego zrezygnowałam.

• Na lekcję języka polskiego mieliśmy przynieść wiersz. Już chciałam go odtworzyć na komórce, ale chyba sami wiecie, czemu ostatecznie dałam sobie z tym spokój.

WNIOSEK:

Podobnych sytuacji miałam w tym dniu ogrom. Internet jest ważny, ale zauważyłam, że naprawdę jestem od niego może nie tyle, co uzależniona, ale niezwykle zależna i przyzwyczajona do wygody jaką oferuje. Za jeden z wniosków zdecydowanie mogę uznać to, że w ciągu dnia miałam czas na wszystko, co powinnam zrobić. Brak internetu sprawił, że niektóre czynności zajęły mi więcej czasu, ale wciąż też większą jego ilość miałam w zapasie. 

Sądzę, że nie warto rozkładać ten temat dalej na czynniki pierwsze, bo chyba sami doskonale wiemy, jak to wszystko wygląda.

Podsumowując:

Wszystko z umiarem. Przyjemności trzeba sobie dozować, a internet trzeba trzymać krótko. A najlepiej pod kloszem, aby czasem nie uciekł nam spod kontroli.