Fake hope

Ważne, że chociaż (s)próbuję.

Przez chwilę wstrzymałam oddech. Spoglądałam w dziurkę w drzwiach, czy aby nikt się nie zbudził. Wszystko chciałam zrobić bezszelestnie. W niektórych momentach tłumiłam w sobie drżący oddech. Byłam już prawie gotowa. Wzięłam plecak i ruszyłam w drogę. Noc była piękna. Światło księżyca oświetlało mi drogę. Było niezwykle cicho. Słyszałam tylko własne kroki i głośno bijące serce.  Coś mnie hamowało, ale serce kazało mi iść dalej. Nie miałam czasu, by przemyśleć tą decyzję. Nigdy zresztą nie słyszałam własnych myśli tak dobrze jak teraz. Gdy już miałam przechodzić przez most, nagle zgasły wszystkie wcześniej oświetlające go latarnie. Została tylko jedna. W tym momencie spostrzegłam przy niej człowieka, którego wcześniej w ogóle nie zauważyłam. Splecione ręce wystawały za poręczę mostu. Głęboko spoglądał na rzekę, a po policzku samowolnie spływała mu łza. Kompletnie nie wiedziałam kim jest ten człowiek i co w środku nocy robi nad mostem, choć w sumie on mógłby zadać sobie to samo pytanie o mnie. Bałam się do niego podejść. Cichym krokiem szłam po moście i chciałam go jak najszybciej wyminąć. W pewnym momencie odwrócił się w moją stroną. Nasze spojrzenia się spotkały. Byłam roztrzęsiona, ale coś dziwnego było w tym człowieku. Strach doszczętnie mnie sparaliżował i zastygłam w bezruchu, patrząc cały czas na tajemniczego nieznajomego. On robił to samo. Wtem otworzył usta, jakby chciał mi coś powiedzieć, ale nie usłyszałam jego słów. I wtedy usłyszałam te dziwne zdania w mojej głowie: "Nie idź tą drogą. To może okazać się dla Ciebie zgubne. Zbyt wielu próbowało i już nigdy nie wróciło...". Słysząc to miałam ochotę wrzeszczeć i uciekać. Byłam roztrzęsiona i nie wiedziałam, co mam zrobić. Tymczasem nieznajomy powoli do mnie podchodził, aż wreszcie zawrócił w stronę barierki i rzucił się przez nią. W głowie usłyszałam kolejne słowa: "Najpierw spójrz na problemy własnej duszy...". Rzuciłam się szybko w kierunku poręczy przy moście i spojrzałam ze strachem w dół. Mrok i ciemność w pełni zasłoniły rzekę, ale ja nie usłyszałam wcześniej ani teraz jakiegokolwiek dźwięku sygnalizującego, że ktoś wskoczył do rzeki. Na moście panowała nadal ta sama cisza. Ciemność od dołu zachodziła, aż na samą górę. Aż wreszcie się obudziłam. To był znów ten sam sen...

Znowu zbudziłam się w środku nocy i już nie potrafię zasnąć. Siedzę sama i rozmyślam nad tym co właściwie w tym wszystkim robię źle? Niedawno chyba odkryłam tą podłość, jaką kryje za sobą świat i to już nie chodzi o jakąś ostatnią sztukę tej cudownej bluzki, którą sprzed nosa zwinęła mi pewna dziewczyna (choć to też boli...). W ostatnich dniach przede wszystkim straciłam nadzieję. Tak, wiem - "nadzieja matką głupich". Wiedziałam, że wiązanie z czymkolwiek jakichkolwiek większych sukcesów będzie zgubne. Gdy jest dobrze - wszystko nagle się niszczy. Mam jednak, tą NADZIEJĘ, że to też działa w odwrotną stronę. Na szczęście są jeszcze rzeczy, dzięki którym nie zbzikowałam do reszty. Nadmiar obowiązków jest doskonały - przynajmniej się człowiekowi nie nudzi i nie ma czasu na jakieś głębokie rozmyślania. Jednak często jest to niezwykle przytłaczające. Zresztą kogo ja chcę oszukać? Chyba samą siebie i muszę przyznać, że od ostatniego czasu wychodzi mi to całkiem nieźle. Potrafię tworzyć wokół siebie trylion pięćset sto dziewięćset postaci i tak szczerze to już się gubię. Nie wiem, gdzie wśród nich jestem ja... ta prawdziwa ja. Może kiedyś ją odnajdę. W każdym razie teraz nie mam czasu ani ochoty na jakieś poszukiwania. Zbyt wiele się dzieje i muszę podejmować szybkie decyzje. Stanie na skraju topiącej się łodzi już byłoby lepsze niż rozwiązywanie tych ciężkich, skomplikowanych problemów "dorastającej młodzieży", jak to nazywają Ci "bardziej doświadczeni". Postanowiłam jednak, że nie będę przejmowała się czymkolwiek, kimkolwiek. Wiem, wiem. Wszyscy wokół tak mówią, a jednak realizacja tego idzie dosyć ciężko. Ważne, że chociaż (s)próbuję. W ostatnich dniach troszkę się zagubiłam. Co ja mówię... Całe życie się gubię i to już od dziecka, zaczynając od center handlowych, a kończąc na kawałkach hulającej gdzieś w przestworzach duszy. Z tego wszystkiego wynika, że jestem chaotyczna, ale też poukładana, dziwna, ale i oryginalna, jak też egoistyczna, bo ciągle mówię o sobie, więc dopiszmy jeszcze jedną cechę - gadatliwa. Czasem chciałabym okryć się kocem i zastygnąć w pozycji embrionalnej już na wieki, ale niestety lub stety - żyć trzeba. W sumie życie nie jest takie złe, a w każdym razie w moim przypadku, gdyby wykluczyć parę rzeczy to mogłabym rzec, że jest świetne. Tylko jaki jest jego sens? Sama nie wiem, ale nie chce mi się jakoś szczególnie teraz nad tym zastanawiać. Ja chyba wiem po co przyszłam na świat - aby pomagać innym i pokazać im, że warto wierzyć, warto się realizować i marzyć. Niekoniecznie też żyć samymi marzeniami, bo jednak warto mieć zawsze ten plan awaryjny, ale przyjemnie tak czasem poszybować myślami w inny świat. Chciałabym uchylić Wam rąbek mojego życia, ale też podzielić się z Wami moimi przemyśleniami.

Nie patrz zbyt długo, nie obserwuj.

Własny diament życia szlifuj. 

________________________________________________________________________________

Teraz posty będą pojawiały się w takiej formie. Bardziej jak historyjki/pamiętnik pewnej nastoletniej dziewczyny. Łatwiej wczuć mi się w kogoś innego i przelać przez niego swoje myśli niż samemu to zrobić. Oczywiście od czasu do czasu nie zabraknie też tagów itp. Mam nadzieję, że nowa formuła postów się Wam spodoba. 

A co sądzicie o aktualnym wyglądzie bloga?

Enjoy!