Incertitude

Co będzie, to będzie

Gdy się tam zjawiłam, spoglądałam wciąż na to samo miejsce. Te wspomnienia już nie powróciły. Jeszcze parę minut temu, zanim tutaj przybyłam, miałam je przed oczyma. Teraz pozostała pustka. Wielkie zarośnięte pole. Domy wokół niego były całkiem opustoszałe. Słońce zachodziło za horyzont, lecz jego ostatnie i nasycone ostrą barwą czerwieni promienie pozwalały zajrzeć dalej. Nic niestety nie spowodowało powrotu tamtych chwil. Wieczór zrobił się chłodny. Czułam dreszcze przechodzące po całym ciele. Nie wiedziałam już, czy są one spowodowane zimnem panującym tutaj, czy jednak podekscytowaniem, jakie wiązało się z byciem w tym miejscu. Wzdłuż drogi oświetliły się latarnie i od razu można było widzieć wokół nich chmarę nadlatujących małych, krwiożerczych bestii, które są największym utrapieniem lata. To wszystko było mi doskonale znane. Wiązało się z tym miejscem tak wiele przeżyć, a teraz jest tutaj zupełnie pusto. Zerknęłam po raz kolejny na drzewo, które samotnie stało na środku kończącego się pola, mając nadzieję, że chociaż to przywróci mi obraz, ale za nic nie potrafiłam odtworzyć niczego w pamięci. Robiło się już późno. Zdecydowałam ruszyć drogą powrotną do domu, ale jeszcze musiałam choć raz odwrócić się, by spojrzeć na to wszystko. Nogi mechanicznie same znalazły kierunek, a ja miałam czas na rozmyślania, choć wiem, że było już na to za późno. Uświadomiłam sobie wtedy to, o czym zapomniałam. To wszystko już się wydarzyło i więcej nie wróci. Nie będzie tak jak dawniej, tych samych chwil, wspomnień i nie warto wciąż o nich myśleć. Pora otworzyć się na nową drogę, a część mojej przeszłości zamknąć na tym polu, które było dla mnie ucieczką od codziennych zmartwień, dająca mi siłę, by poukładać teraźniejszość.

Ciekawa jestem, co zgotuje dla mnie przyszłość. Moje plany zmieniają się z minuty na minutę. W sumie są, a raczej były prawie trwałe i wciąż ulepszane, ale jakoś straciłam wiarę, a przede wszystkim siłę, by stworzyć moją przyszłość, a nie tą, która już idealnie została ułożona przez innych. Najgorsza jest ta presja, gdy wszyscy wokół narzucają nam coś, a gdy Ty mówisz im własne zdanie w tym temacie traktują to zupełnie niepoważnie, a nawet nie zwracają na to uwagi. Smutne, ale prawdziwe. Mimo, że teraz wszystkie głosiki krzyczą w mojej głowie - "walcz o swoje marzenia!",  "nie rezygnuj!", czy "nie poddawaj się tak łatwo!", to jestem zupełnie niewzruszona. Nauczyłam się twardo stąpać po ziemi i wiem, że niektóre rzeczy przychodzą człowiekowi niezwykle ciężko. Co będzie, to będzie, ale nieprzyjemnie spogląda mi się na to, co już w sumie byłoby pewne w przyszłości. Nie wiem, jak Wy, ale ja lubię niespodzianki, których często doświadczam na swojej drodze, a które przede wszystkim wprowadzają jakieś zmiany w moim życiu. Ludzie nie lubią zmian, bo tak naprawdę się ich boją. Nie są one w pełni pewne, a to co dla człowieka nie jest pewne, jest od razu skreślane z jego "życiowej listy". Uwielbiamy mieć wszystko zaplanowane, dopięte na ostatni guzik, a przez to życie traci swój urok i czar. Wszystko jest monotonne, rutynowe i męczące, ale jednak niezauważalne. Wtedy dopiero w naszej głowie rodzi się to pytanie, które jest zajawką wielu amerykańskich filmów "czegoś mi brakuje jednak w tym życiu..." (fakt faktem w filmach jest to oczywiście druga połówka, której bohaterowie szukają przez cały film, aż wreszcie odnajdują ją w najmniej oczekiwanym momencie, a potem żyją długo i szczęśliwie, ale nie o tym chciałam). Przyznam się też do tego, że mam wrażenie i często takie dni, w których po prostu żyję, bo żyję. Teraźniejszość zapewniona, przyszłość również, ale cóż z tego? Zresztą wolę już o tym nie myśleć, bo spowoduje to kolejną bezsenną noc. Zobaczymy, co czas pokaże.

Napajać się przeszłością i czerpać naukę z błędów, żyć teraźniejszością, rozplanowując przyszłość.

_________________________________________________________________________________

W przyszłym tygodniu prawdopodobnie dodam jakiś tag/zwykły post. Odpoczniecie trochę od tych przemyśleń i się rozluźnicie. Dziękuję każdemu, za to jeśli przeczytał choć jedno zdanie, bo zdaję sobie sprawę z tego, że teraz te notki są dosyć długie, ale mam nadzieję, że niemęczące. Staram się je już troszkę skracać, co mam nadzieję, że widać chociaż minimalnie po drugim tego typu poście. Dziękuję również za tak wiele komentarzy pod poprzednią notką. One dają mi motywację do dalszej pracy. 

Dziękuję, że jesteście :) A na następny post zapraszam już w przyszły piątek punktualnie o 20:00.