Do you remember?

Dni wolne od szkoły to najlepsze, co tylko może być. Siedzenie całymi dniami bez konkretnego celu, robienie tego, co tylko mi się podoba i kompletne obijanie się, a przede wszystkim bycie z dala od tej nienawidzostresoszkołofobii (w ogóle jest takie coś? Ok...W takim razie teraz już jest). Zbliżał się wieczór i dzięki Bogu mogłam go spędzić samotnie, bo cała reszta domowników miała wrócić dzisiaj późno. Cudownie. Kocham takie momenty - popcorn w szafce, cola w kuchni, a moje nowe uzależnienie już na mnie czekało. Kolejne odcinki "The Vampire Diaries" nie mogły przecież tak długo zwlekać, bo mogłyby się poczuć niezwykle zdołowane tym, że tak je olewam. Chyba faktycznie zaczynam trochę bzikować, bo utożsamianie genialnego serialu z istotą żywą nie jest normalne. Chociaż...

Zasiadłam wygodnie na kanapie przed telewizorem, okryłam się kocem, przyciągnęłam miskę z popcornem do siebie i byłam gotowa na rozpoczęcie mojego ulubionego wieczornego seansu. Nagle usłyszałam dzwonienie telefonu. "No nie... akurat teraz?", jęknęłam.

- Co jest? - hm... 'dobre' przywitanie podczas rozmowy z przyjaciółką. 

- Niech no zgadnę... Znowu weszłaś w twój ukochany świat "wampajrów"? - jak ona mnie zna...

- Nie, gdzie tam. Ja tylko śledzę postępy prac na planie "Pamiętników wampirów". - odpowiedziałam sarkastycznie.

- No to już nie śledzisz. Wyłaź z domu i chodź ze mną na spacer.

- Wszyscy wyszli, a ja od tygodnia nie potrafię znaleźć kluczy, a jeśli to się wyda będę już martwa. Chyba, że wtedy ktoś by mnie przemienił w wampira to byłabym żywą nieżywą.

- Ugh! Skończ już z tym. Rozumiem, że to jest zaproszenie? Za chwilę przyjdę. Przygotuj więcej popcornu. - powiedziała i rozłączyła się. Po chwili obie już siedziałyśmy przed telewizorem i oglądałyśmy nasz serial, śmiejąc się głośno, siejąc własne spekulacje na temat tego, co się jeszcze może wydarzyć w tym odcinku i rzucając w siebie popcornem, którego bardzo trudno było później wyjąć z włosów. "Hahah. Patrząc na to coś mi się przypomniało. A pamiętasz jak...

Zwykłe słowa, które często wzbudzają w nas tak wiele emocji "a pamiętasz jak...".

To niesamowite, że mimo tego, iż czas tak szybko przemija, że wszystko się ciągle wokół nas zmienia wraz z nami samymi to nadal potrafimy wspominać i odtwarzać w głowie ten jeden wspaniały moment, jedną cudowną chwilę, jeden piękny ułamek sekundy lub też jedną złą minutę, która sprawiła nam ból. 

Wszystko pojawia się na nowo. Na nowo stajemy w wizji tego, co działo się kiedyś w naszym życiu, czego nie możemy już przywrócić, ale co nadal jest w naszym sercu i pozwoliło nam doświadczyć życia, tego, jakie ono jest naprawdę. 

Dzięki wspomnieniom potrafimy często przetrwać jutro, zapomnieć o przyszłości i żyć tym, co jest tu i teraz. I tu stajemy właśnie przed tym najważniejszym. Wspomnienia pomagają nam, jednak zbudować przyszłość: wymarzoną, jak najlepszą, nieskazitelnie dobrą i taką, jaką oczekujemy, aby była. 

Dzięki temu, że istnieją one wciąż naszej głowie nie boimy się tego co nadejdzie. Jesteśmy gotowi działać, ponieważ one z każdym dniem dodają nam coraz więcej sił w ciężkich chwilach i uodparniają naszą duszę przed tym, aby kolejny upadek nie był tak bolesny. 

Przypomnij sobie jakieś miłe zdarzenie z Twojego życia.

Teraz zamknij oczy. 

To nie pustka, to nie jest nikły obraz przeszłości. To Twoje życie, fragment Twojej własnej historii, która tworzy się każdego dnia, tworzy scenariusze kolejnym odcinkom w Twoim życiowym serialu, w którym głównym bohaterem jesteś właśnie Ty. Wcześniejsze wydarzenia mają wpływ na Twoje przyszłe decyzje, stajesz się silniejszy i mimo tego, że droga staje się z każdym dniem trudniejsza, potrafisz przez nią przebrnąć doskonale, wiedząc, że dasz sobie radę, bo nikt nie odbierze Ci najważniejszego - wspomnień, które były, są i będą z Tobą zawsze, niezależnie jak wiele wokół Ciebie się zmieni.

"Można zamknąć oczy na rzeczywistość, ale nie na wspomnienia."

~ Stanisław Jerzy Lec

_________________________________________________________________________________

Wiem, wiem. Porównywanie życia do serialu to kolejny objaw mojej obsesji na punkcie "Pamiętników wampirów", które niedawno zaczęłam oglądać. 

Jeśli, jednak chodzi o temat tej notki to dosyć niebanalny, ponieważ chyba tego mi brakowało. 

Wspomnienia to coś wspaniałego, ale często nie zdajemy sobie z tego sprawy, jak wiele dzieje się za ich udziałem i jak bardzo wpłynęły na podjęcie wielu decyzji w naszym życiu. 

Nie potrafiłam jakoś dobrze zabrać się za napisanie nowej notki. Ciągle zwlekałam, zwlekałam i poczułam chyba, że coś mnie blokuje i to nie był brak weny. Chęć do pisania jest u mnie zawsze, ale po prostu przez te wolne od szkoły to muszę przyznać, że stałam się troszkę, jakby to napisać, aby nie użyć tego w pełni wymownego wyrazu hm... niegotowa do działań? Nie... zajęta przyziemnymi sprawami? Dobra, już dobra. Tak i tak, jeśli to wszystko zbliża się swoim znaczeniem do zwykłego lenistwa. Ok, ok. Już kończę, bo chyba osoba, która przeczytała do końca tą notkę (przeczytała? Prędzej zasnęła...). Dobra, a tak na poważnie bez owijania w bawełnę to chcę Wam złożyć już życzenia na Nowy Rok, ponieważ przypuszczam, że to ostatni post w tym roku (jakoś smutno to brzmi). No to tak:

Życzę Wam najwspanialszego, cudownego Sylwestra spędzonego w gronie osób, z którymi to będzie niezapomniany wieczór. Zdrowia, szczęścia w Nowym Roku. Tego, abyście się otwarli na nowe wyzwania i nie siedzieli bezczynnie, a w końcu wzięli się w garść i zaczęli działać w stronę swoich marzeń. Życzę Wam, aby ten rok był Waszym rokiem. Dał Wam same powody do uśmiechu, postawił na Waszej drodze proste wyjścia i odpowiedzi na każde trudne wyzwanie i ciężkie pytanie. Abyście robili wszystko, aby Wasz życiowy serial trwał wiecznie, a cudowne wspomnienia każdego dnia się poszerzały :) Po prostu szczęśliwego Nowego Roku!